Ik herinner me het nog goed: een golf van immense bewondering spoelde over me heen en ik was vol ontzag over de kracht, de moed, de gedrevenheid en de grenzeloze trouw; de paarden van de Reddingboot van Ameland.

Inmiddels is het ruim zeven jaar geleden dat we tijdens onze vakantie op Ameland het Maritiem Centrum ‘Abraham Fock’ bezochten met ons gezin. Gewoon leuk om te zien, vond ik vooral, totdat ik de expositie ruimte in liep van fotograaf Jan Spoelstra. Meteen was ik diep onder de indruk. Deze foto’s legden onmiskenbaar vast wat de paarden van Ameland betekenen voor de Amelanders. Maar naast dat de paarden ín de foto’s mij ontroerden, waren het ook zeker de foto’s op zichzelf die mij imponeerden. Terwijl mijn man en kids de expositie vluchtig bekeken om zich meteen weer in de volgende ruimte te storten, stond ik met kippenvel op mijn armen naar de aangrijpende foto’s te staren en kon er maar niet los van komen.

Tragische geschiedenis

Wellicht dat het kippenvel gevoel ook veroorzaakt werd door de tragische geschiedenis van de Amelandse Reddingsboot. Een verhaal waar niemand liever aan herinnerd wil worden, maar juist daarom zo belangrijk is om te blijven vertellen, opdat het nooit vergeten wordt…

*** Tissues bij de hand!***

Op 14 augustus 1979 kreeg de kustwacht een noodsignaal van een Duitse zeilboot dat in nood verkeerde. Zoals altijd trommelden de vrijwilligers van de Paardenreddingboot hun paarden op en snelden zich naar het strand om de boot te lanceren. Alles leek te gaan zoals het hoorde te gaan, totdat het heel snel gruwelijk fout ging.

De bodem van de zee bleek gecorrodeerd, wat een soort zinkgat had veroorzaakt die op het eerste oog niet te zien of te peilen was. Hoewel er altijd vooraf gecontroleerd werd op verraderlijke muien of geulen, was het zinkgat dat zich verstopt had onder een zandbank niet detecteerbaar geweest en leek het veilig om de boot te lanceren.

Het startsein klonk. Trappelende hoeven. Het geluid van rupsbanden die in beweging kwamen. Vier paarden links en vier rechts van de trailer trokken uit volle macht de maar liefst twaalf ton wegende combinatie de zee in. De enorme spierkracht. De gretigheid. De hoge golven en opspattend water. En toen… Opeens begon de twaalf ton wegende boottrailer steeds dieper weg te zinken met de acht paarden er nog aan vast gekoppeld.

Hun eigen levens op het spel zettend, probeerde de crew met man en macht de paarden los van de trailer te trekken, maar hun inspanningen waren geen match voor het enorme gewicht van de trailer en de kracht en de snelheid waarmee deze zonk, de paarden met zich mee trekkend. Uiteindelijk kon de crew alleen nog machteloos toekijken hoe hun geliefde paarden tevergeefs vochten voor hun levens en tot slot verdronken…

Kak! Nu heb ik zelf een tissue nodig.

De Reddingboot zelf was ondertussen succesvol gelanceerd en de crew onwetend van het drama dat zich afspeelde aan wal. Het was het eerste nieuws dat ze te horen kregen toen ze terugkeerden van hun overigens succesvolle reddingsactie. Vier mensenlevens werden gered, maar tegen de enorm hoge prijs van acht paardenlevens…

De acht paarden – benoemd tot helden – zijn begraven in de duinen, voor altijd één met de zee… Een monument is daar geplaatst om hun heldhaftige acties nooit te vergeten. Je kunt het Paardengraf vinden aan De Klonjes in Hollum, Ameland.

De paarden van Ameland

Één met het eiland, vertrouwd met de zee

Verenigde krachten, een machtig gareel

Fier door de branding, met redders en boot

Amelandse paarden, de roem van de vloot

Plotseling verdwenen, gevangen in zeel

Verzwelgende golven, een gruwzaam tafereel

Één met de duinen, beklacht en beweend

Eerlijk begraven, voor altijd vereend.

Folkert Smit

Ondanks het enorme drama, stond het belang van het redden van mensenlevens bovenaan en bleef de Reddingboot operationeel tot 1988. Daarna is een lancering van de Paardenreddingboot alleen nog maar te zien in de demonstraties die nu nog regelmatig op Ameland georganiseerd worden.

Het Museum

Terug naar het museum en de expositie die mij het kippenvel bezorgde. De foto's van Jan Spoelstra zijn me altijd bij gebleven. Naast het ontzag voor de stoere paarden van Ameland, heb ik immer immense bewondering gevoeld voor het feit dat iemand dit zo grandioos vast kon leggen.

En nu, zeven jaar later, realiseer ik mij dat ik nu gewoon zelf die persoon ben waar ik destijds zo naar opkeek. Het is bijna alsof een onzichtbare kracht mij toen al duidelijk wilde maken dat fotografie mijn pad was. Mijn lotsbestemming. Want waarom anders gaat je ziel zo gloeien alleen al bij het zien van iets? Dat is vaak een teken dat je er iets mee mag doen, toch?

Nu ben ik die persoon. Die persoon die de stoere paarden van de Reddingboot van Ameland kan vastleggen in al hun kracht en grootsheid. En daar ben ik stiekem best een beetje trots op!

Dankjewel Hennita voor het organiseren van dit alles. Dankjewel Reddingboot Ameland dat jullie mij voor een paar uurtjes meenamen binnen jullie kring. Dankbaar, trots en eager for more!

Hierbij dan de expositie van Pixel Rebel.

(Met het oude logo Framed by D nog in de foto's...)