Gisteren waren mijn man en ik 18 jaar getrouwd. Ik ging op zoek naar een leuke foto om te posten op mijn sociale media en bladerde weer eens ouderwets door ons trouw album. Ik heb al zo vaak door dat album gebladerd, maar deze keer viel mij iets op: nu ik zelf fotograaf ben, kijk ik met een heel ander oog naar foto’s dan dat ik voorheen deed. Soms is dat best een vloek, want vele foto’s die ik voorheen perfect vond, daar zie ik nu de fouten in. Zo ook met onze trouwfoto’s.
Style
Het viel me op dat niet alle foto’s in dezelfde ‘style’ zijn. Tijdens mijn Amerikaanse Masterclass Photography werd altijd gehamerd op: consistency. Eenheid dus. Wanneer jij een galerij aflevert bij een klant, is het ‘not done’ om verschillende stylen door elkaar heen te gooien. Hier een fotootje vintage style, omdat ik dat zo leuk vind. En daar een ‘Light and Airy’ foto, omdat dat mooi staat. En zo wordt iedere foto een verrassing: hoe zal ze hem nu weer editen? Hoewel dat best leuk en afwisselend klinkt, is het niet de bedoeling en ook heel verwarrend voor de klant. Als fotograaf wil je je eigen style ontwikkelen, zodat mensen weten wat ze kunnen verwachten wanneer ze bij jou een fotoshoot boeken. En als je dat goed doet, dan kunnen mensen vaak aan de foto al zien dat deze door jou gemaakt is.
Maar onze trouwfoto’s in het album hebben geen eigen style. Ze zijn ‘gewoon gemaakt’ en daarna afgedrukt en dat is dat. Daarnaast zag ik een paar foto’s met een scheve horizon, iets waar ik zelf altijd enorm op let sinds daar in mijn opleiding zo op gehamerd werd. Een scheve horizon viel mij vroeger nooit op, maar nu kan het écht niet meer. Nee dan de familiefoto’s, gemaakt op een niet zo goed gekozen locatie in de volle zon, onhandig geposeerd. En toen Richard en ik elkaar het ‘jawoord’ gingen geven, kwam onze Duitse Dog Tristan onze ringen brengen. Een fantastisch moment, maar helaas eentje die onze fotograaf niet heeft kunnen vastleggen.
Emotie – niet perfectie
Maar waarom vertel ik dit? Ga ik na bijna twintig jaar klagen over onze trouwfoto’s? Nee! Integendeel zelfs! Ik vertel dit, omdat ik mij ineens iets realiseerde. Ik kan me namelijk alleen maar herinneren hoe ontzettend blij ik was met onze foto’s. We zaten nog zó in de roes van de fantastische bruiloft, gevolgd door een heerlijke huwelijksreis, dat iedere foto die me daar aan deed herinneren op zich al het perfecte plaatje was. Ik zag geen fouten. Geen scheve horizon of slechte poses. En hoewel ik het jammer vond dat de foto’s van de hond niet gelukt waren, zag ik alleen maar hoe een fantastische dag we gehad hadden en ik was dankbaar voor iedere foto die dat uitstraalde.
In de digitale wereld waarin we tegenwoordig leven, wordt iedere pixel breeduit afgemeten. Dat maakt dat wij fotografen ook enorm kritisch naar ons eigen werk kijken. En veelal verliezen we ons daar zo in, dat we vergeten waar fotografie eigenlijk om gaat: emoties!
Want denk er eens over na, waarom hebben die oude, korrelige foto’s altijd zo’n enorme sfeer? En wie had er niet een opa of oma die zo’n smoezelige, oude, niet zo flatteuze pasfoto van jou in de portemonnee had? Wat maakt dat deze, imperfecte foto’s zo ontzettend veel waarde hebben? Simpel, ze vertegenwoordigen namelijk iets ontzettend belangrijks: emotie!
En zo komen we bij de conclusie van dit verhaal; foto’s hoeven eigenlijk helemaal niet zo perfect te zijn. Het moment wat je vastlegt en vooral de emotie daarin, is vele malen belangrijker dan het feit dat de foto lichtelijk uit focus is, niet de perfecte achtergrond heeft of een tikkeltje korrelig is omdat het licht niet optimaal was. En dat is waarom ik zo van dit werk hou: het vastleggen van emotie, niet perfectie!
